NEA 2023 KU waargenomen tijdens vlucht langs Aarde. De naar schatting 90-200 meter grote planetoïde passeerde op 11 april 2025 om 15:34 UT de Aarde op een afstand van 1,06 miljoen km. ‘s Avonds laat trok de bewolking grotendeels weg en kon 2023 KU waargenomen worden. De eerste opname (links) is gemaakt om 22:15 UT, 00:15 MEZT, en de tweede opname 75 seconden later. De planetoïde bewoog toen met een relatieve snelheid van 3 boogminuten/minuut. Op de eerste opname staat 2023 KU net iets links van het midden en op de tweede opname is 2023 KU in de linker bovenhoek, net links onder de heldere ster te zien. De helderheid van 2023 KU was omstreeks magnitude 13,8. Bedekking door (120) Lachesis. Op 26 november 2024 kon om 05:24:51 UT vanuit Ommen een bedekking worden waargenomen door (120) Lachesis. De 167 km grote planetoïde schoof nog net met de rand voor een ster langs met een helderheid van magnitude 10,6. De bedekking duurde 5,4 seconden. Vooral tijdens de uittrede is te zien dat de ster weer langzaam achter de rand van de planetoïde tevoorschijn komt; de sterhelderheid wordt in stapjes groter. Was de planetoïde met zijn grootste breedte voor de ster langs gegaan, dan had de bedekking ruim 19 seconden moeten duren. In de figuur is de helderheid van de te bedekken ster weergegeven, samen met een referentiester. Elke punt is 0,04 seconden. Door het slechte weer kon de bedekking niet door andere waarnemers in Europa worden waargenomen. Nea 2006 WB waargenomen op 26 november 2024 tijdens zijn vlucht langs de Aarde. De NEA (Near Earth Asteroid) 2006WB vloog op 26 november omstreeks 18:00 uur UT op een afstand van 895.200 km langs de Aarde. De naar schatting 70-150 meter grote planetoïde had een helderheid van iets minder dan magnitude 13,1 en was daarom goed zichtbaar met een telescoop en een camera. De schijnbare snelheid ten opzichte van de sterren is ruim 1 boogminuut/minuut. Op de afbeelding zijn 8 opnames van 2006 WB, welke steeds 10 seconden na elkaar zijn gemaakt, op elkaar gelegd. De beweging van de planetoïde tussen de sterren door is dan goed zichtbaar. Het tijdstip van het midden van de reeks is 21:34 uur plaatselijke tijd, dat is 2,5 uur na de dichtste nadering. De planetoïde stond toen op een hoogte van 45 graden bijna in het zuiden. De heldere ster is HIP 9706 van magnitude 6,4 in het sterrenbeeld Vissen. De volgende goed zichtbare NEO komt pas op 11 april 2025 langs de Aarde. Bedekking door (39525) 1989 TR2. In de vroege ochtend van 3 november 2024 kon vanuit Ommen een sterbedekking worden waardenomen door de naar schatting 9 km grote planetoïde 1989 TR2. De relatief zwakke ster met een helderheid van magnitude 13,4 vereiste een lange integratietijd van 0,64 seconden. De ster verdween gedurende ruim 2 volledige frames achter de nog veel zwakkere planetoïde (magnitude 16,6). De duur van de bedekking werd vastgesteld op 1,6 s +/- 0,3 s. De bedekking vond plaats kort voor het voorspelde tijdstip. De waarnemer zat ruim 14 km van de voorspelde centrale bedekkingslijn en ruim 5 km buiten de voorspelde rand van de bedekkingszone. De lichtkromme van de bedekking door 1989 TR2. Elke punt is 0,64 s. Rotatie lichtkromme van (12198) 1980 PJ1 gemeten. In de nachten van 4 en 5 oktober 2024 zijn helderheidsmetingen verricht aan planetoïde 1980 PJ1. De rotatietijd van deze planetoïde is wel goed bekend, namelijk 7,2 uren. Alleen bestaat het vermoeden dat 1980 PJ1 wel eens een begeleider zou kunnen hebben. Deze wordt zichtbaar in de rotatie lichtkromme als er onderlinge bedekkingen of eclipsen optreden. Wanneer dat evenueel gebeurd is afhankelijk van de baan oriëntatie van het systeem, en deze is niet bekend. Door regelmatig de lichtkrommes te meten zou vroeg of laat de begeleider op moeten duiken als die aanwezig is. Bij deze meting is dat in ieder geval nog niet gelukt. In deze grafiek zijn de opgenomen lichtkrommes van beide nachten gecombineerd. In totaal zijn er 146 helderheidsmetingen verricht over 11,4 uren. De gemiddelde helderheid van 1980 PJ1 is magnitude 16 en de gemeten amplitude is 0,7 magnitude, wat vrij groot is. Op de horizontale as de tijd in dagen, en vericaal de helderheid. Planetoïde 2005 LW3 passeerde de Aarde dichtbij. Op 23 november 2022 omstreeks 10 uur UT passeerde de 170 m grote Apollo planetoïde de Aarde op 1,14 miljoen km, dat is drie keer de afstand Aarde-Maan. 2005 LW3 kwam vanuit het zuidelijke deel van de hemel, en kwam vanaf 23 november ‘s avonds steeds hoger aan de hemel te staan. Helaas was het die avond overal bewolkt, zodat niemand in Nederland deze NEO kon waarnemen.. Op 24 november ‘s avonds waren er soms korte opklaringen tussen de wolken door. Tijdens één van deze opklaringen is 2005 LW3 waargenomen met een Watec video camera. De planetoïde bewoog zich toen met een relatieve snelheid van 46 boogseconden/minuut tussen de sterren door. Twee opnames van 2005 LW3, genomen 2 minuten na elkaar. De planetoïde staat linksonder in beeld. In deze twee minuten is 2005 LW3 1,5 boogminuten verder naar het oosten bewogen, hier naar rechts. 12 oktober 2022, bedekking door (5284) Orsilocus. Op 12 oktober om 04:04:26 UT wordt een bedekking door Orsilocus van een magnitude 11,8 ster waargenomen vanuit Nijmegen. De bedekking door de ongeveer 50 km grote planetoïde duurt 13,7 seconden. De relatieve snelheid van Orsilocus is dan ook laag, ongeveer 3,6 km/s. De absolute snelheid aan de hemel is ook slechts 0,07 boogseconden/minuut. De bedekking vindt 39 seconden later plaats dan is berekend uit de tot dan bekende baangegevens. Ook blijkt de baan omstreeks 25 km verschoven in NW richting. De grafiek aan de rechterzijde laat het verloop van de lichtflux zien bij de bedekking. Horizontaal het framenummer van de video, elke punt is 0,08 s. Verticaal de lichtflux. 8 en 10 oktober 2022. Op deze beide dagen zijn fotometrie waarnemingen gedaan aan (466) Tisiphone. Op 8 oktober is bijna 7,5 uur waargenomen en op 10 oktober gedurende 5 uren. In 2016 en in 2021 is Tisiphone ook al eens waargenomen, waarbij de rotatielichtcurve uit 2021 behoorlijk veranderd leek ten opzichte van de curve uit 2016. De laatste opgenomen lichtcurve uit oktober 2022 is vrijwel gelijk aan die uit 2016. Tisiphone draait in 8,83 uren ( 0,36789 dag) om zijn as. In de grafiek rechts zijn de resultaten te zien. De blauwe punten zijn opgenomen op 8 oktober en de paarse op 10 oktober. Op de horizontale as staat de tijd in dagen aangegeven. Op de verticale as de helderheid magnitude in de V-band. In de grafiek zijn de datapunten zo verschoven dat ze aan elkaar passen. In totaal is ruim 1,4 omwenteling van Tisiphone te zien. 8 oktober 2022, bedekking door (113) Katja. Deze bedekking wordt door twee waarnemers waargenomen. Vanuit Zeddam duurt de bedekking 2,9 seconden en vanuit Horstmar, ten NW van Münster, duurt deze 3,4 seconden. De minimum diameter van Katja is met deze waarnemingen berekend op 39 km. Het bedekkingstijdstip is twee seconden voor het berekende tijdstip, waardoor er een kleine baancorrectie voor de planetoïde moet plaatsvinden. Op de bijgaande figuur is de bedekking te zien zoals deze is waargenomen vanuit Zeddam (de blauwe lijn). De gele en groene lijnen geven de helderheden van twee referentiesterren weer. Horizontaal is de tijd weergegeven en verticaal de lichtflux. 30 september 2022, bedekking door (1021) Flammarion. Tegen kwart voor drie bedekt Flammarion een zwakke ster met een helderheid van magnitude 14,0. Tijdens de bedekking is de afzwakking van slechts 0,4 magnitude. Vijf waarnemers nemen de bedekking met de videocamera waar en zien alle vijf inderdaad een bedekking optreden. In de figuur hiernaast zijn de bedekkingskoorden weergegeven. Waarnemer 1 neemt waar vanuit Steeple Aston, bij Oxford, en ziet een bedekking welke 2,18 s duurt. Waarnemer 2 uit Zeddam ziet de ster gedurende 6,7 seconden bedekt worden en voor waarnemer 3 uit Nijmegen duurt dat 7,2 s. Voor waarnemer 4 uit Dolberg in het Roergebied duurt de bedekking 6 seconden. De laatste waarnemer uit de buurt van Reading in Engeland (koorde 5) ziet een bedekking van 4,4 s. De resultaten zijn gelegd op een bestaand model van Flammarion. Te zien is dat het model redelijk klopt met de waarnemingen. De bedekkingen zijn 2 seconden eerder dan voorspeld, en de baanelementen van Flammarion worden aan de hand van de waarneming verbeterd. 14 maart 2022, bedekking door (1064) Aethusa. Zeven waarnemers uit Nederland, Duitsland en Tsechië nemen op 14 maart 2022 de planetoïde (1064) Aethusa waar. Alleen de waarnemer in Nijmegen ziet een bedekking optreden van 4 seconden.Uit de bedekkingsduur kan opgemaakt worden dat Aethusa minimaal 23 km groot moet zien. De planetoïde loopt iets voor op zijn berekende baan, ruim 1 seconde. 8 maart 2022, bedekking door (778) Theobalda. Theobalda wordt door drie waarnemers waargenomen, en alle drie zien een bedekking optreden. Vanuit Zeddam bedekt Theobalda gedurende 7,04 s de ster, vanuit Nijmegen duurt de bedekking 8,64 s en vanuit een Duits plaatsje vlakbij Sittard bedekt Theobalda de ster gedurende 6 seconden. Uit deze meetresultaten is in het waarneemvlak een grootte berekend van Theobalda van 76,3 * 59,2 km. De gemeten positie van Theobalda komt goed overeen met de berekende positie. De drie bedekkingskoorden van Theobalda. Koorde 1 vanuit Duitsland bij Sittard, koorde 3 vanuit Nijmegen en koorde 4 vanuit Zeddam. De stippellijn 3 is het berekende pad van het middelpunt van Theobalda.

Waarnemingen Hier worden waarnemingen gedaan door leden van de werkgroep en opmerkelijke waarnemingen van anderen weergegeven.